نقد و بررسی مدال افتخار Medal of Honor: Warfighter

• سازنده: Danger Close Games
• ناشر: EA
• سبك بازي: تیراندازی اول شخص
• پلت فرم ها: PS3, Xbox360, PC

سال ۲۰۰۹ بود که الکترونیک آرتز خبر ساخته شدن نسخه جدید از سری مدال افتخار را توسط استودیو ی تازه کار Danger Close منتشر کرد. خوشحالی درون طرفداران این مجموعه موج میزد و همگی منتظر بودیم که این بازی زودتر منتشر شود تا بتوانیم آن را تجربه کنیم تا به امروز یعنی سال ۲۰۱۲ که این بازی منتشر شد اما بر خلاف انتظار با نقد های بد منتقدان و نمرات بسیار بدتر از سوی سایت های مختلف روبرو شد

این باز هم شکستی بود در برابر رقیب دیرینه ی این سری از بازی ها یعنی مجموعه Call Of Duty و این در حالی است که سازندگان تا کید زیادی داشتند که این سری از بازی همه ی رقبا را شکست داده و صدر نشین جدول فروش خواهد شد. در ادامه به برسی این سری از بازی میپردازیم.








داستان

داستان بازی بسیار کلیشه ای است و چیزی است که در هر بازی شوتر اول شخص دیده ایم. داستان بازی ادامه نا تمام نسخه قبل است. گروه ضد تروریستی Tier 1 پس از مرگ Rabbit شخصیت اصلی نسخه ی قبلی از افغانستان خارج شده و گسترده تر شده اند اکنون گروه Tier 1 در تمام دنیا فعالیت کرده و به نقاط مختلف برای انجام ماموریت فرستاده میشوند. در این شماره داستان درباره ی شخصی به نام Preacher که یکی از سرباز های گروه Tier 1 است روایت میشود. Preacher علاوه بر مبارزه با تروریست ها , درگیر مشکلات خانوادگی نیز هست رابطه ی او با زنش خوب نیست و به علت کارش تقریبا هیچوقت نمیتواند آن ها را ببیند. داستان در همین قدر کم عمق است و اصلا انتظار داستان پر جزیئات تر را نداشته باشید.


گیم پلی:

شاید به جرئت میتوانم بگویم که گیم پلی بازی یک کپی از بازی Batllefield 3 (بتلفیلد۳) و یا حتی خشک تر و بی روح تر از آن باشد. جنگ ها کاملا بی روح هستند و هیچ اکشن خاصی در آن دیده نمیشود طراحی سلاح ها بسیار معمولی است همچنین تنوع خاصی ندارد. یکی از بخش ها که میتوان از آن به عنوان نقطه ی قوت در بازی نام برد بخش Breach است که قبلا هم در سری بازی های Cod وجود داشت به این صورت که با شکستن در صحنه آهسته شده و میتوانید دشمنان را در آن حالت از پای درآورید تنها تغیر در آن این است که میتوانید نوع حمله ی اولیه را انتخاب کنید مثلا ابتدا یه گاز اشک آور به داخل بیاندازید یا مثلا یک نارنجک که همه ی دشمنان از بین برود و راه های مختلف دیگر……. یکی دیگر از نقاط قوت بازی بخش های اتوموبیل رانی و یا همان تعقیب و گریز است که سازندگان در این بخش توانستند به خوبی عمل کنند کنترل ماشین ها بسیار ساده و روان است و مشکل خاصی در آن دیده نمیشود همچنین صحنه های سینماتیک نیز در طول اتوموبیل رانی نیز وجود دارد که زیبایی آن را دو چندان کرده . علاوه بر اتوموبیل رانی بخش های قایق رانی نیز وجود دارد که آن هم در نوع خود قابل قبول است هوش مصنوعی NPC ها اصلا خوب نیست بطوریکه در سخت ترین حالت نیز تغیر چندانی در دشمنان مشاهده نمیشود و به راحتی از پای درمی آیند. شاید یکی از آزاردهنده ترین قسمت ها در این سری از بازی بخش استفاده از تک تیرانداز یا Sniper است بطوریکه به صورت میانگین باید برای از پای درآوردن یک دشمن با تک تیرانداز ۵ تا ۸ تیر شلیک کنید چون هیچ کدام از تیر ها به آن ها نمیخورد! شاید یکی از بخش های قابل قبول این بازی بخش آنلاین آن باشد که شاهد نوآوری هایی در آن هستیم در این بخش مد های مختلفی قرار دارد که هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند به همراه ۷۵ کاراکتر تعبیعه شده که یعنی هر کشور ۱۳ کاراکتر که هر کدام از آن ها دارای استایل مخصوص به خود هستند و ویژگی های خاص خود را دارند که در نوع خود منحصر به فرد است








موسیقی و صداگذاری:

این سری از بازی ها در قسمت صداگذاری بسیار خوب عمل کرده صداگذاری ها کاملا به جا و مناسب هستند همچنین استفاده از موسیقی های نواخته شده توسط معروفترین نوازنده ها و خواننده ها توانسته این بخش را به بهترین بخش این بازی تبدیل کند.البته بعضی اوقات باگ هایی هم در این قسمت وجود داشت ولی با وجود موسیقی های بسیار زیبا این باگ ها به چشم نمی آیند!


گرافیک:

گرافیک این بازی در حد مطلوبی قرار دارد و جزئیات محیط از طراحی آب و درختان گرفته تا برگ های روز زمین حتی مگس هایی که در هوا پرواز میکنند عالی از کار در آمده و قابل قبول است به نظر میرسد که سازندگان تقریبا تمام حواسشان را روی گرافیک متمرکز کرده اند.







نتیجه:

شاید خیلی ها با انجام این بازی نا امید شده باشند اما این بازی میتوانست خیلی بهتر از این باشد اما باز هم نتوانست موفقیتی که همه انتظارش را داشتند به دست آورد. اما شاید مدال افتخار در نسخه های بعد افتخار آفرین باشد!